Osmanlı ordusu (klasik dönem)
Osmanlı Ordusu |
---|
Klasik Ordu (1451–1606)
|
Orduyu modernleştirme girişimleri
|
Modern Ordu (1861–1922)
|
Savaşlar
|
Klasik Osmanlı Ordusu, II. Mehmed'in (1451) devlet ve askeri yapılandırması ile başlamıştır ve Vaka-i Hayriye (1826) ile sona ermiştir. Bu ordu katıldığı savaşları 1606 yılından başlayarak kaybetmeye başlamış ve birçok yenileme çabalarına karşın 1826 yılında kaldırımıştır. Bu ordunun yükselen (apex) yılları 1451-1606 arasında olmaktadır.
Devleti’nin beylik-devlet siyasetinden imparatorluk siyasetine geçişi imparatorluk içinde bağımsız güç bırakmak istemeyen, merkezi otoriteyi devşirme-kapıkulu-yeniçeri-enderun sistemiyle sağlamlaştırmak isteyen II. Mehmed ile başlamıştır. Bu dönemde birçok ocaklardan birisi olan Yeniçeri ocağı olarak adlandırılan ve devşirmelerden kurulan ocağın ordu ve siyasette büyük yeri ve etkisi vardır.[kaynak belirtilmeli]
Birimler[değiştir | kaynağı değiştir]
Piyade[değiştir | kaynağı değiştir]
Solaklar[değiştir | kaynağı değiştir]
Solaklar, genelde yaya birlikti. Solaklar Padişahın bindiği atın sağında giderler.
Yeniçeri[değiştir | kaynağı değiştir]
II. Mehmed Yeniçeri ocağına büyük önem vermiş Çandarlı ailesinden sonra vezir-i azamlığa devşirme-kapıkulu kökenliler getirilmeye başlanmış ve yeniçeri-devşirme aristokrasisi Cem ve II. Beyazıt arasında çıkan taht kavgasında belirleyici rol oynayarak tımarlı sipahi-Türk aristokrasisine karşı üstünlük sağlamışlardır.
Yaya Birimler |
---|
Atlı Birlikler[değiştir | kaynağı değiştir]
Atlı birlikler. Silahtar Sipahi
Atlı Birlikler |
---|
Ağır Silahli Birlikler[değiştir | kaynağı değiştir]
Topçu Ocağı, Top Arabacılar Ocağı, Humbaracı Ocağı, Lağımcılar
Ağır Silahlı Birimler |
---|
Organizasyon (Teşkilatlanma)[değiştir | kaynağı değiştir]
Osmanlı ordu teşkilatı, Anadolu Selçukluları, İlhanlılar ve Memlüklüler devletlerinin ve Roma İmparatorluğunun askeri teşkilat yapılarından belirli ölçülerde yararlanılarak kurulmuştur. Osmanlı Devletinin temeli atılırken süvari olan beylik kuvvetlerinin yerine Vezir Alaâddin Paşa ile Kadı Cendereli Kara Halil'in tavsiyeleriyle Türk gençlerinden oluşan ayrı ayrı biner kişilik yaya ve müsellem isimleriyle muvazzaf iki sınıf piyade ve süvari kuvveti kuruldu.
Kapıkulu Sistemi[değiştir | kaynağı değiştir]
Kapıkulu Ocağı Kapıkulu piyadeleri ve süvarilerinden oluşmuştur. Kapıkulu Piyadeleri; Acemi Ocağı, Yeniçeri Ocağı, Cebeci Ocağı, Topçu Ocağı, Top Arabacılar Ocağı, Humbaracı Ocağı, Lağımcılar, Sakalar, Solaklar Kapıkulu Süvarileri ise Silahtar, Sipahi, Sağ Ulufeciler, Sol Ulufeciler, Sağ Garipler, Sol Garipler'den oluşmaktaydı.
Eyalet Sistemin[değiştir | kaynağı değiştir]
Eyalet Sistemi Yerli Kulu ve Serhat Kulu askerleri olarak ayrilir. Yerli Kulunda Azab, Sekban, Tüfenkçi, İcareli birimleri bulunmata. Serhat Kulu birlikleri ise Deliler (Deli), Gönüllüler, Besliler, Topraklı Süvari, Tımarlı Sipahiler ve Akıncılar olmakta idi.
Personel[değiştir | kaynağı değiştir]
Rütbeler[değiştir | kaynağı değiştir]
Osmanlı Ordusu'nun Başkomutanlık görevini Padişahlar yapmışlardır.
Piyadeleri "yaya”, süvarileri ise "müsellem” şeklinde adlandırılmıştı. Kapıkulu Ocakları'nın kuruluşuna kadar savaşlarda fiili olarak hizmet gördüler.
Osmanlı Devleti’nin beylik-devlet siyasetinden imparatorluk siyasetine geçişi imparatorluk içinde bağımsız güç bırakmak istemeyen, merkezi otoriteyi devşirme-kapıkulu-yeniçeri-enderun sistemiyle sağlamlaştırmak isteyen II. Mehmet ile başlamıştır.
Modernizasyon çalışmaları[değiştir | kaynağı değiştir]
Gerileme döneminde, Avrupa örnek alınmaya çalışılmış, teknik ve ekonomik alanlarda yapılanmaya gidilirken Donanmanın yenilenmesi gibi askeri birtakım yenileşme çabalarına gidilmiştir. Ancak:
- III. Murat döneminden itibaren kapıkulu ocaklarına kanunlara aykırı asker alınarak sayılarının artırılması.
- Yeniçerilerin geçim sıkıntısını ileri sürerek askerlik dışında işlerle uğraşmaları
- İltizam sisteminin yaygınlaşması üzerine tımar sisteminin önemini kaybetmesi ve eyaletlerde asker yetiştirilmemesi
- Avrupa’da meydana gelen harp teknolojisindeki gelişmelerin takip edilmemesi, gibi etkenler Osmanlı askeri sisteminin bozulmasına neden olmustur.
Büyüklüğü[değiştir | kaynağı değiştir]
Kuvvet[değiştir | kaynağı değiştir]
Orduda muvazzaf askerlerin yanında savaş ve olağanüstü durumlarda çağrılan ek kuvvetler de bulunuyordu. 1610'da, 203.000 kişilik Osmanlı ordusunun mevcudu aşağıdaki gibidir.[1][2]
Asker Sınıfı | Sayısı |
---|---|
|
|
Gelirleri[değiştir | kaynağı değiştir]
Birlik | Komutan | Er |
---|---|---|
Anbarcı | 15 | 9 |
Azeb | 35 | 8 |
Çavuş | 30 | 15 |
Cebeci | 30 | 9 |
Faris | 40 | 17 |
Gönüllü | 70 | 15 |
Kapudan | 60 | 9 |
Kâtib | 30 | 15 |
Martolos | 35 | 8 |
Mehter | 15 | 13 |
Müstahfız | 55 | 9 |
Sekban | 12 | 8 |
Topçu | 25 | 12 |
Yeniçeri | 25 | 6 |
Resimler[değiştir | kaynağı değiştir]
Kalpaklı
Şubara Neferi
Nizamı Cedid Neferi
Şubara Neferi III. Selim Kurduğu Yeni Ordu Erlerinden]]
Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir]
Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir]
- Uzunçarşılı, İsmail Hakkı (1988). Osmanlı Devleti Teşkilatından Kapıkulu Ocakları: Acemi Ocağı ve Yeniçeri Ocağı. Ankara: Türk Tarih Kurumu. ISBN 975-16-0056-1.